در ماجراى نوزدهم دیماه و حوادثى که به مناسبت برگزارى چهلمها به صورت افزاینده و پىدرپى بهوجود آمد، نکتهى اساسى این است که مردم متدین و آمادهى فداکارى، بر دستگاهى که از لحاظ قدرت مادّى، هیچ کم و کسر نداشت، طورى پیروز شدند که هم آن دستگاه گیج ماند، هم همهى محاسبهگران سیاسى و طراحان سیاستهاى عالم، گیج و مبهوت ماندند؛ یعنى مثل توفانى، نظامى را که مردم متدین و فداکار با آن مقابل شدند، درنوردید. اگر کسى مىخواهد اسمش را معجزه بگذارد، بگذارد؛ اما این از آن معجزههایى نیست که قابل تکرار نباشد؛ معجزهیى است با تحلیل روشن و قابل تکرار در همه جاى عالم و در همیشهى زمان.
اگر یک مجموعهى عظیم مردمى، به خدا ایمان داشت و دل او با نور ایمان روشن و آمادهى فداکارى بود، مىتواند بر هر قدرتى که بزرگتر از آن نباشد، پیروز شود. این، یک اصل است. ملت ایران، این اصل را تجربه کرده است. در دوران انقلاب، این را تجربه کردید و دیدید که ملت ایران با نهضتى که از قم شروع شد، در سایهى ایمان و آمادگیش براى فداکارى، چهطور توانست نظام و رژیمى را که قدرتمندان درجهى یک عالم پشت سر آن ایستاده بودند، از بین ببرد و نظامى اسلامى که باز همهى قدرتمندان عالم با آن مخالف بودند، سرکار بیاورد. این، یک تجربه است.
تجربهى دیگر در جنگ بود. دیدید و دنیا هم مشاهده کرد که ملت ایران توانست در سایهى همان ایمان و آمادگى براى فداکارى، جنگى را که شرق و غرب علیه او سرمایهگذارى کرده بودند، به سود خود به پایان برساند و تمام هدفهاى دشمن را خنثى کند و به هدفهاى خود برسد. این، تجربهى کمى نیست.
کتاب معارف انقلاب، ص 274 و 275