شما در هر جا که هستید، هر شغلى که دارید، هر مسؤولیتى که برعهده گرفته‌اید، هر شأنى از شؤون اجتماعى را که دارا هستید، در درجه‌ى اول باید همتتان این باشد که رضاى خدا را تحصیل کنید و وظیفه‌ى الهى را انجام بدهید. این، تقواست. این‌که درصدد انجام تکلیف باشید و از انحراف و بى‌راه رفتن پرهیز بکنید، همان تقواست. اگر این احساس در شما پیدا شد و این همت و تلاش را کردید، اولین قدم را که برداشتید، خداى متعال براى قدم دوم به شما کمک خواهد کرد.
هرچه مسؤولیت ما بالاتر باشد، تقواى بیشترى لازم داریم. در میدان جهاد هم تقواست که انسان را پیروز مى‌کند. در میدان مبارزه‌ى با استکبار هم که شما ملت سالها بودید و مثل این روزها در سال 57 به پیروزى رسیدید، تقوا شما را پیروز کرد؛ تقواى آن رهبر که جز به امر الهى و تکلیف شرعى، به هیچ چیز دیگرى نیندیشید، و تقواى شما آحاد ملت که براى خاطر خدا، از هوسها و منافع شخصى خود گذشتید.
یادتان است که آن روزها چه‌طور همه دل در گرو هدفى مقدس داشتند؛ کسى از خود یادش نبود، کسى به فکر مال‌اندوزى نبود، کسى به فکر زیاد کردن ثروت نبود، کسى به فکر شغل و مقام نبود، کسى به فکر جلو افتادن از دیگران نبود؛ هر کسى احساس مى‌کرد تکلیف شرعى و اسلامى و انقلابیش چیست، آن را انجام مى‌داد. امروز هم همین کار را باید بکنیم.
کتاب معارف انقلاب، ص 279
